Het is echt lekker weer, tijd om weer de wandelschoenen aan te trekken. We dachten eerst te gaan wandelen bij Rhijnauwen, maar ons kleine autootje paste niet meer op de parkeerplaats (het was dus echt heel druk). Daarna zijn we naar de afslag Maarn gereden op de A12. Wie daar wel eens langs rijdt ziet daar een grote waterplas liggen, daar zijn we gaan lopen. Dit natuurgebied heet tegenwoordig de Zanderij Maarn, vroeger toen je er nog mocht zwemmen was het gewoon de Maarnse zandafgraving. We deden de kleinste ronde, 2,8 kilometer, mooie afstand om mijn nieuwe wandelschoenen in te lopen.
Zanderij Maarn was vroeger de zandafgraving van de NS en ligt pal langs de A12 (vanaf de snelweg is het ook goed te zien). Tegenwoordig is de Zanderij Maarn een natuurgebied met bijzondere natuurwaarden. Aan de noordkant van de plas is een schraalgrasland met zeldzame korstmossen en planten en er broeden hier ook bijzondere vogels zoals de kleine plevier en de veldleeuwerik. In het gebied moeten ook veel ringslangen te zien zijn (gelukkig niet tegengekomen). Verder planten twee bijzondere libellen, de kanaaljuffer en de plasrombout, zich hier voort. Kortom een bijzonder gebied waar jaren lang vrachtwagens met zand af en aan reden, waar werd gezwommen in de plas en wat nu weer helemaal natuurgebied is geworden.
Makke Jannen, ik dacht dat iedereen dat wel kende. Dat is dus niet zo, het woord Makke Jannen wordt alleen gebruikt op de Utrechtse Heuvelrug en laat ik nu in Doorn zijn geboren en daar zijn opgegroeid. Ik heb als kind vaak Makke Jannen gezocht met mijn vader, moeder en broertje. Makke Jannen zijn dus in de rest van Nederland tamme kastanjes oftewel de Castanea Sativa en is familie van de beuk en niet van de paardenkastanje.
Genoeg bomen hier.
Lang zandpad.
En zelfs heide!
Nog een klein beetje zicht op de heide.
Paddestoelen! Elfenbankjes toch?
Nog een paar elfenbankjes
En een elfenbankje, helemaal alleen.
Als deze paddenstoelen nu ook nog eens rood waren. Er is al wel aan geknabbeld.
Deze is wel rood, maar heeft dan weer geen stippen.
Een echt boslaantje, met in de verte gewoon de weg.
Lange harde paden.
Grasland midden in het bos. Dit herken ik nog wel van vroeger, we kwamen hier langs met de bosritten.
Grasland de andere kant op gezien.
We zijn bij de camping De Maarnse Berg, wat volgens Michel’s telefoon eigenlijk op Doorns grondgebied ligt en dat blijkt dus ook op de site.
Bij eetcafé Onder de Pannen drinken we wat op het terras. Het is ook echt zomers warm.
Je kan hier ook kegelen, maar dan wel met een bowlingbal.
Je ziet het niet goed, maar dit is erg hoog.
Goed kijken hoor, in de verte zie je het water liggen. Dichterbij kan je bijna niet komen of je moet over ‘illegale’ paden gaan.
En de trap weer op om richting de auto te gaan. Deze trap is een stuk minder hoog lijkt het dan de andere trap.